Silent Movie 69 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Εντάξει, ας βουτήξουμε σε αυτό το κομμάτι. "Silent Movie 69" – ενδιαφέρον τίτλος, αν και επικεντρωνόμαστε στην ίδια τη μουσική, σωστά; Η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι έχει μια υπέροχη, ήπια ποιότητα. Υπάρχει μια σαφής εστίαση στο πιάνο, η οποία αμέσως του δίνει μια κλασική, σχεδόν διαχρονική αίσθηση. Η ενορχήστρωση είναι αρκετά λιτή, κάτι που στην πραγματικότητα είναι ένα πλεονέκτημα εδώ. Επιτρέπει στη μελωδία να αναπνεύσει και να συνδεθεί πραγματικά με τον ακροατή. Σκεφτείτε εκείνες τις ενδοσκοπικές στιγμές σε indie ταινίες, ή ίσως τις πιο ήσυχες σκηνές σε ένα ντοκιμαντέρ – αυτό θα ταίριαζε όμορφα.

Συνθετικά, είναι απλό αλλά αποτελεσματικό. Οι μελωδικές γραμμές είναι αξιομνημόνευτες χωρίς να είναι υπερβολικά περίπλοκες και υπάρχει μια ωραία αρμονική κίνηση που το κρατάει ενδιαφέρον χωρίς να αποσπά την προσοχή. Αισθάνεται σαν το είδος του κομματιού που θα μπορούσε να υπογραμμίσει διάλογο ή οπτική αφήγηση χωρίς να το υπερκαλύπτει. Ίσως μια μικρή περισσότερη ανάπτυξη στην ενορχήστρωση θα μπορούσε να το ανυψώσει περαιτέρω, ίσως μια διακριτική γραμμή τσέλου να εισέλθει στο δεύτερο μισό ή μια λεπτή αντίθετη μελωδία σε ένα πιάνο υψηλότερης εγγραφής, απλώς για να προσθέσει λίγη δυναμική παραλλαγή.

Όσον αφορά την παραγωγή, είναι καθαρή και σαφής, κάτι που είναι απαραίτητο για τη μουσική παραγωγής. Ο τόνος του πιάνου είναι ζεστός και οικείος και η συνολική μίξη αισθάνεται ισορροπημένη. Αν είμαστε σχολαστικοί, ίσως μια πινελιά διακριτικού reverb θα μπορούσε να ενισχύσει την αίσθηση του χώρου και της ατμόσφαιρας, αλλά ειλικρινά, είναι ήδη σε μια πολύ χρησιμοποιήσιμη κατάσταση. Αποφεύγει να ακούγεται υπερβολικά γυαλισμένο ή στείρο, κάτι που είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Έχει μια φυσική, οργανική αίσθηση, κάτι που εκτιμούν πραγματικά οι συντάκτες και οι σκηνοθέτες.

Συναισθηματικά, κλίνει προς τη μελαγχολία, αλλά με έναν ήπιο, στοχαστικό τρόπο – όχι βαριά θλίψη, αλλά περισσότερο σαν νοσταλγία. Αυτό το καθιστά ευέλικτο. Θα μπορούσε να λειτουργήσει σε σκηνές που απεικονίζουν απώλεια ή λαχτάρα, αλλά και σε στιγμές ήσυχου στοχασμού ή ακόμα και απαλού ρομαντισμού. Σκεφτείτε εκείνες τις σκηνές όπου οι χαρακτήρες θυμούνται το παρελθόν ή απλώς βιώνουν μια στιγμή ειρήνης μέσα στο χάος. Για τη διαφήμιση, μπορεί να είναι λίγο πολύ υποτονικό για καμπάνιες υψηλής ενέργειας, αλλά για μάρκες που στοχεύουν σε μια συναισθηματική σύνδεση ή μια αίσθηση κληρονομιάς, θα μπορούσε να είναι τέλειο. Τα podcast που επικεντρώνονται σε προσωπικές ιστορίες ή ιστορικές αφηγήσεις θα το έβρισκαν επίσης πολύ χρήσιμο. Ακόμη και στα παιχνίδια, για πιο ήσυχα τμήματα βασισμένα στην εξερεύνηση ή στοχαστικές σκηνές, αυτό θα μπορούσε πραγματικά να ενισχύσει τη διάθεση.

Όσον αφορά τα βιομηχανικά πρότυπα, σίγουρα χτυπάει ένα επαγγελματικό επίπεδο ποιότητας. Μου θυμίζει λίγο μερικά από τα πιο υποτονικά κομμάτια που μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοθήκες που ειδικεύονται σε indie soundtrack ταινιών ή ακουστική ambient μουσική. Για να το αναβαθμίσουμε πραγματικά, ίσως πειραματισμός με μερικά λεπτά στοιχεία υφής – σκεφτείτε την ελαφριά κοκκώδη σύνθεση ή μια πινελιά κορεσμού ταινίας στο πιάνο – θα μπορούσε να προσθέσει μια μοναδική ηχητική υπογραφή. Αλλά ειλικρινά, όπως είναι, είναι ένα σταθερό, χρησιμοποιήσιμο κομμάτι που θα μπορούσε να βρει μια θέση σε διάφορα έργα μέσων ενημέρωσης. Το παν είναι να βρούμε το σωστό οπτικό ζευγάρι για να το αφήσουμε πραγματικά να λάμψει. Έχει μια γνήσια, εγκάρδια ποιότητα που συχνά λείπει από την πιο γενική μουσική παραγωγής και αυτό είναι το πραγματικό της πλεονέκτημα. Μια μικρή περισσότερη δυναμική παραλλαγή στην ενορχήστρωση και ίσως κάποια διακριτική ηχητική υφή θα μπορούσε να το ωθήσει ακόμη περισσότερο, αλλά συνολικά, είναι ένα καλοφτιαγμένο και συναισθηματικά ηχηρό κομμάτι.