Silent Movie 81 by Sascha Ende

Εντάξει, ας βουτήξουμε στο "Silent Movie 81". Ευθύς εξαρχής, αυτό το κομμάτι πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό που υποδηλώνει ο τίτλος του. Είναι μια απολαυστική έκρηξη από το παρελθόν, που σε μεταφέρει αμέσως στην εποχή των τρεμοπαίζοντων προβολέων και των Keystone Cops. Ο πυρήνας αυτού του κομματιού είναι αναμφίβολα το ζωηρό, ελαφρώς φρενήρες όρθιο πιάνο, παιγμένο σε κλασικό ρυθμό ragtime ή stride. Έχει αυτή την αυθεντική, ελαφρώς ατελή γοητεία – όχι υπερβολικά γυαλισμένη, κάτι που είναι ζωτικής σημασίας για αυτό το είδος. Μπορείς σχεδόν να φανταστείς τον πιανίστα με το πουκάμισό του να σφυροκοπά σε ένα σκονισμένο σινεμά.

Η ίδια η σύνθεση είναι συμπαγής και σκόπιμη, χτισμένη γύρω από ένα αξιομνημόνευτο, εύθυμο κύριο θέμα που επαναλαμβάνεται σε όλη τη διάρκεια. Δεν καταχράται την παρουσία της, καθιστώντας την εξαιρετικά αποτελεσματική για σύντομες ενδείξεις ή σενάρια βρόχου. Η ενορχήστρωση είναι λιτή και αποτελεσματική: κυρίως πιάνο, υποστηριζόμενο από μια διακριτική γραμμή μπάσου και αυτό που ακούγεται σαν πολύ ελαφρύ, σχεδόν υπονοούμενο κρουστό ή ίσως απλώς η κρουστική φύση της ίδιας της ερμηνείας του πιάνου να φέρνει τον ρυθμό. Αυτή η απλότητα είναι ένα πλεονέκτημα, διασφαλίζοντας ότι δεν γεμίζει τον ηχητικό χώρο και αφήνει χώρο για διαλόγους ή ηχητικά εφέ σε ένα πλαίσιο μέσων ενημέρωσης.

Συναισθηματικά, είναι καθαρή, ανόθευτη διασκέδαση. Υπάρχει ένα έμφυτο χιούμορ και ανεμελιά ψημένο στην ίδια την ύφανση της μουσικής. Προκαλεί συναισθήματα σκανταλιάς, παιχνιδιάτικου χάους και ενεργητικής κίνησης. Αυτό το καθιστά απολύτως φυσικό για οποιοδήποτε έργο χρειάζεται μια vintage κωμική πινελιά. Σκεφτείτε ανακατασκευές βωβών ταινιών, ιστορικά ντοκιμαντέρ που καλύπτουν τις αρχές του 20ου αιώνα (ειδικά στιγμές ανεμελιάς), διαφημίσεις με ρετρό θέμα ή επεξηγηματικά βίντεο που αναζητούν ένα ιδιόρρυθμο, εντυπωσιακό ηχητικό υπόστρωμα. Θα ήταν επίσης υπέροχο για το soundtrack ενός indie βιντεοπαιχνιδιού σε vintage στυλ, ίσως κατά τη διάρκεια μιας σκηνής καταδίωξης ή ενός κωμικού διαλείμματος.

Από την άποψη της παραγωγής, είναι καθαρό και καλά ισορροπημένο. Το πιάνο έχει παρουσία χωρίς να είναι σκληρό και το μπάσο κάθεται όμορφα από κάτω, παρέχοντας αρμονική βάση χωρίς να γίνεται ενοχλητικό. Το μιξάζ αισθάνεται κατάλληλο για το στυλ – όχι υπερβολικά ευρύ ή μοντέρνο, διατηρώντας αυτή την ελαφρώς κουτιάτικη, κεντραρισμένη αίσθηση που θυμίζει τις πρώιμες ηχογραφήσεις, αλλά αρκετά καθαρό για τα σύγχρονα πρότυπα των μέσων ενημέρωσης. Αισθάνεται έτοιμο να πέσει σε μια επεξεργασία.

Η χρηστικότητά του είναι συγκεκριμένη αλλά ισχυρή στη θέση του. Για τους κινηματογραφιστές που εργάζονται σε ταινίες εποχής ή κωμωδίες που στοχεύουν σε αυτόν τον συγκεκριμένο νοσταλγικό τόνο, αυτό είναι ένα σήμα αναφοράς. Οι δημιουργοί περιεχομένου στο YouTube ή σε podcast που ασχολούνται με την ιστορία, την vintage κουλτούρα ή ακόμη και απλώς χρειάζονται μια έκρηξη παιχνιδιάρικης ενέργειας για μια εισαγωγή/outro θα το βρουν απίστευτα χρήσιμο. Φανταστείτε αυτό να υπογραμμίζει ένα time-lapse κάποιου που προσπαθεί να ολοκληρώσει μια κωμικά περίπλοκη εργασία ή να δημιουργήσει τη σκηνή για μια ιστορία για τη δεκαετία του '20. Θα μπορούσε ακόμη και να λειτουργήσει σε απροσδόκητα πλαίσια, όπως ένα ιδιόρρυθμο τμήμα επίδειξης μόδας ή ένα ανάλαφρο εταιρικό κομμάτι που θέλει να μεταφέρει κλασική, αξιόπιστη ενέργεια με ένα νεύμα. Είναι ένα κομμάτι με χαρακτήρα, καλοδουλεμένο που ξέρει ακριβώς τι είναι και το παραδίδει αποτελεσματικά.