Sometimes Things Get Better Again by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Από την αρχή, αυτό το κομμάτι δημιουργεί μια σαφώς κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Το άνοιγμα, με αυτό που ακούγεται σαν όμποε ή κλαρινέτο να μεταφέρει το κύριο μελωδικό θέμα, σε ελκύει αμέσως με την θλιβερή και ελαφρώς πένθιμη ποιότητά του. Είναι μια δυνατή, υποβλητική αρχή. Καθώς μπαίνουν τα έγχορδα, η αρμονική υφή βαθαίνει, προσθέτοντας ένα στρώμα πλούσιου συναισθήματος χωρίς να γίνεται υπερβολικά συναισθηματική. Η ενορχήστρωση έχει καλό ρυθμό, επιτρέποντας στη μελωδία να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί οργανικά. Ο συνθέτης έχει μια καλή αίσθηση των δυναμικών, αυξάνοντας σταδιακά την ένταση, η οποία είναι ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική σύνθεση. Η παραγωγή είναι καθαρή και διαυγής, αναδεικνύοντας όμορφα τα ορχηστρικά όργανα. Η μίξη είναι ισορροπημένη και το mastering είναι αρκετά συγκρατημένο ώστε να διατηρεί το δυναμικό εύρος, το οποίο είναι ιδανικό για χρήση στα μέσα όπου θέλετε να αποφύγετε τους πολέμους έντασης. Υπάρχει ένας πραγματικός συναισθηματικός πυρήνας εδώ – μια αίσθηση ήπιας θλίψης που είναι υφασμένη με μια ήσυχη ανθεκτικότητα, η οποία ευθυγραμμίζεται καλά με το συναίσθημα που υποδηλώνει ο τίτλος. Ακούγεται σαν μουσική που θα μπορούσε να υπογραμμίσει στιγμές προβληματισμού, διακριτικού δράματος ή ακόμα και μια αχτίδα ελπίδας που αναδύεται από την αντιξοότητα. Για έργα στα μέσα, αυτό το κομμάτι έχει ευρύ δυναμικό. Είναι κατάλληλο για ντοκιμαντέρ, ιδιαίτερα εκείνα που ασχολούνται με ανθρώπινες ιστορίες, τη φύση ή ιστορικά γεγονότα. Θα μπορούσε επίσης να λειτουργήσει αποτελεσματικά σε ταινίες, ειδικά σε σκηνές που απαιτούν συναισθηματικό βάθος αλλά όχι υπερβολικό μελόδραμα. Ίσως για ενδοσκοπικές στιγμές σε δράματα, ή ακόμα και συγκινητικές σκηνές σε βιντεοπαιχνίδια. Ενώ το κομμάτι είναι δυνατό, για να το αναβαθμίσετε περαιτέρω, η εξερεύνηση κάποιων λεπτών παραλλαγών στην ενορχήστρωση θα μπορούσε να είναι επωφελής. Ίσως εισάγοντας μια ελαφρώς πιο σύνθετη αντίστιξη στα έγχορδα καθώς αναπτύσσεται, ή μια αλλαγή στον ηχόχρωμα των οργάνων για να σηματοδοτήσετε πιο διακριτικά διαφορετικές ενότητες. Σε σύγκριση με τη μουσική παραγωγής βιομηχανικών προτύπων, αυτό αντέχει καλά όσον αφορά τον συναισθηματικό αντίκτυπο και την ποιότητα παραγωγής. Θα μπορούσε να ωφεληθεί από μια ελαφρώς μεγαλύτερη ηχητική «γυαλάδα» στις πολύ υψηλές συχνότητες για να του δώσει αυτή την τελική λάμψη που ακούτε συχνά στα κορυφαία κομμάτια βιβλιοθήκης, αλλά συνολικά, είναι ένα συμπαγές και χρησιμοποιήσιμο κομμάτι. Η κλιμάκωση γύρω από την μεσαία ενότητα είναι αποτελεσματική, δημιουργώντας μια ωραία αίσθηση δραματικής έντασης πριν επιστρέψει σε έναν πιο ειρηνικό τόνο. Αυτό το δυναμικό τόξο είναι καλοφτιαγμένο για αφήγηση ιστοριών. Αποφεύγει να ακούγεται τυποποιημένο, κάτι που είναι ένα πραγματικό πλεονέκτημα στην μουσική παραγωγής. Έχει μια γνήσια μουσικότητα που το ανεβάζει πάνω από την καθαρά λειτουργική μουσική υπόκρουση.