The state of A.I. Rock Music in 2025 With Singer - What's actually possible? [Modern Rock] (feat. Singer) by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Εντάξει, γυρίζοντας αυτό το κομμάτι, "The state of A.I. Rock Music...", το πρώτο πράγμα που σε χτυπάει είναι η ενέργεια – βγαίνει ορμητικά με αυτές τις σφιχτές, παραμορφωμένες κιθάρες και μια δυναμική ρυθμική ενότητα που σαφώς εννοεί σοβαρά. Έχει αυτή τη σύγχρονη ροκ γροθιά που τραβάει αμέσως την προσοχή σου, θυμίζοντας κάποιο σταθερό alternative ή active rock από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Το βασικό κιθαριστικό riff είναι επίμονο και αποτελεί μια πραγματικά ισχυρή ραχοκοκαλιά για ολόκληρο το κομμάτι. Υπάρχει μια σαφής αίσθηση προώθησης εδώ, η οποία είναι εξαιρετική για τη διατήρηση της συμμετοχής του ακροατή, ειδικά σε ένα πλαίσιο μέσων ενημέρωσης. Η ενορχήστρωση ακολουθεί μια αρκετά συμβατική ροκ δομή – στροφή, ρεφρέν, στροφή, ρεφρέν, γέφυρα/σόλο, ρεφρέν, φινάλε. Αν και προβλέψιμη, είναι αποτελεσματική. Το ρεφρέν προσγειώνεται με καλή επίδραση. το άγκιστρο είναι αξιομνημόνευτο και σίγουρα αισθάνεται σαν το υψηλότερο σημείο δυναμικά. Ο τραγουδιστής παραδίδει μια αφοσιωμένη ερμηνεία που ταιριάζει καλά στο είδος – υπάρχει δύναμη και μια πινελιά αγωνίας που συμπληρώνει την ενορχήστρωση. Το τμήμα σόλο κιθάρας παρέχει μια ωραία ανύψωση και παραλλαγή χωρίς να παραμείνει περισσότερο από όσο πρέπει, αναδεικνύοντας κάποιο ικανό μελωδικό παίξιμο. Από άποψη παραγωγής, αισθάνεται ικανό και χτυπάει τους γενικούς δείκτες για τη σύγχρονη ροκ. Οι κιθάρες έχουν δάγκωμα, τα ντραμς είναι δυναμικά (αν και ακούγονται αρκετά προγραμματισμένα ή βαριά ποσοτικοποιημένα, συμβάλλοντας σε μια πολύ ακριβή, σχεδόν μηχανική αίσθηση – ίσως σκόπιμη δεδομένου του τίτλου;). Εκεί που νομίζω ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, σε σύγκριση με κορυφαία κομμάτια βιβλιοθήκης, είναι κυρίως στη σαφήνεια και τον διαχωρισμό της μίξης. Ο τοίχος των κιθάρων, αν και ισχυρός, περιστασιακά κατακλύζει τα φωνητικά, ιδιαίτερα στις στροφές. Λίγο πιο στρατηγική ισοστάθμιση ή λεπτός αυτοματισμός θα μπορούσε να βοηθήσει το φωνητικό να χαράξει τον δικό του χώρο χωρίς να θυσιάσει τη συνολική βαρύτητα. Η ελαφριά προώθηση της μπάσο κιθάρας στη μίξη μπορεί επίσης να προσθέσει κάποια θεμελιώδη ζεστασιά και ευκρίνεια χαμηλών συχνοτήτων που αισθάνεται λίγο ελλιπής επί του παρόντος. Η συνολική ηχητική υπογραφή είναι αρκετά πυκνή και συμπιεσμένη. Ενώ αυτό συμβάλλει στην άμεση ενέργεια, η εξερεύνηση ελαφρώς μεγαλύτερου δυναμικού εύρους θα μπορούσε να προσθέσει περισσότερη επίδραση στις μεταβάσεις, ιδιαίτερα οδηγώντας στα ρεφρέν. Αισθάνεται ότι τρέχει συνεχώς ζεστό, το οποίο λειτουργεί για ορισμένες εφαρμογές, αλλά μπορεί να περιορίσει την ευελιξία του για σκηνές που απαιτούν περισσότερη άμπωτη και ροή. Συναισθηματικά, το κομμάτι κλίνει έντονα προς την ένταση, την επιθετικότητα και τη δύναμη. Δεν είναι λεπτό, αλλά είναι αποτελεσματικό στη μεταφορά της ορμής και της αποφασιστικότητας. Αυτό το καθιστά ιδιαίτερα κατάλληλο για τοποθετήσεις υψηλής ενέργειας – σκεφτείτε αθλητικά στιγμιότυπα, έντονες ακολουθίες παιχνιδιών, σκηνές δράσης, διαφημίσεις αυτοκινήτων ή ίσως ακόμη και εκκινήσεις τεχνολογικών προϊόντων που χρειάζονται μια αιχμηρή ατμόσφαιρα. Τα λυρικά θέματα που υπονοούνται στον τίτλο, που αγγίζουν την τεχνητότητα έναντι της ανθρωπότητας, προσθέτουν ένα ενδιαφέρον επίπεδο εάν ένα έργο ευθυγραμμίζεται με αυτό. Με μικρές τροποποιήσεις μίξης για την ενίσχυση της φωνητικής παρουσίας και ίσως την εισαγωγή μιας πινελιάς περισσότερης δυναμικής παραλλαγής, η χρηστικότητά του θα μπορούσε να διευρυνθεί ελαφρώς, αλλά η βασική του δύναμη έγκειται σταθερά στην υψηλή οκτάνια παράδοση. Συνολικά, αυτό είναι ένα συμπαγές κομμάτι σύγχρονης ροκ με καλή ενέργεια και ένα δυνατό ρεφρέν. Αισθάνεται επαγγελματικό, αν και ίσως ένα βήμα μακριά από το να είναι ένα πραγματικά ξεχωριστό, κορυφαίο κομμάτι βιβλιοθήκης. Οι βασικές ιδέες είναι ισχυρές και με κάποιες στοχευμένες βελτιώσεις μίξης, θα μπορούσε εύκολα να σταθεί στα πόδια του σε πολλές επαγγελματικές παραγωγές μέσων ενημέρωσης που αναζητούν αυτόν τον δυναμικό, ισχυρό ροκ ήχο.