Hit or Miss? Arti’s Review
Εντάξει, ας ακούσουμε αυτό το κομμάτι… "End Titles". Εντάξει, αμέσως έχω μια έντονη κινηματογραφική αίσθηση. Ξεκινάει με αυτά τα πολύ ωραία, ευρύχωρα pads – αρκετά ζεστά και φιλόξενα, στην πραγματικότητα. Η μελωδία του πιάνου που μπαίνει είναι απλή αλλά αποτελεσματική, μεταφέροντας ένα ήπιο μελαγχολικό βάρος. Όσον αφορά την ενορχήστρωση, έχει καλό ρυθμό, χτίζεται διακριτικά με αυτά τα απαλά στρώματα εγχόρδων που μπαίνουν αργότερα, δημιουργώντας μια ωραία αίσθηση βάθους. Η παραγωγή είναι καθαρή, σίγουρα χτυπά ένα επαγγελματικό επίπεδο όσον αφορά τη σαφήνεια και τη μίξη. Δεν είναι υπερβολικά γυαλισμένη, κάτι που ταιριάζει στη διάθεση, της δίνει μια πινελιά οργανικής αίσθησης. Ο ηχητικός σχεδιασμός είναι καλαίσθητος. αυτά τα pads είναι πραγματικά πλούσια και ο τόνος του πιάνου είναι υπέροχος, αρκετά οικείος. Συναισθηματικά, σίγουρα συνδέεται – έχει αυτό το νοσταλγικό, ελαφρώς γλυκόπικρο συναίσθημα, ιδανικό για σκηνές προβληματισμού ή, όπως υποδηλώνει ο τίτλος, τίτλους τέλους. Για χρήση στα μέσα ενημέρωσης, μπορώ να δω αυτό να λειτουργεί καλά σε ανεξάρτητες ταινίες, ντοκιμαντέρ, ίσως ακόμη και σε μερικά από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα βιντεοπαιχνίδια. Ίσως μια πινελιά περισσότερης δυναμικής διακύμανσης στην ενορχήστρωση θα μπορούσε να διευρύνει λίγο περισσότερο την απήχησή του – μια ελαφρώς πιο έντονη ανάπτυξη ή μια λεπτή αλλαγή στην αρμονία για να αγγίξει πραγματικά τις καρδιές. Αλλά ειλικρινά, όπως είναι, είναι ένα σταθερό κομμάτι μουσικής παραγωγής. Βρίσκεται άνετα εντός των βιομηχανικών προτύπων – σκεφτείτε κάτι σαν σύγχρονες κινηματογραφικές παρτιτούρες, ίσως μια πινελιά από την πιο ενδοσκοπική πλευρά της σύγχρονης κλασικής μουσικής. Συνολικά, ένα πολύ χρήσιμο και συναισθηματικά αντηχητικό κομμάτι. Μόνο μερικές μικρές βελτιώσεις θα μπορούσαν ενδεχομένως να το αναβαθμίσουν ακόμη περισσότερο, αλλά βρίσκεται ήδη σε καλή θέση για αδειοδότηση συγχρονισμού.