Cinematic Desert 3 by Sascha Ende

Oké, laten we hier eens naar luisteren... 'Cinematic Desert 3'. Oké, eerste indruk is zeker sfeervol. Het is ademruimte, nietwaar? Het geluid is dit suggestieve blaasinstrument – bijna als een duduk of een shakuhachi, iets met die ademende, organische kwaliteit. Het schetst onmiddellijk een beeld, en 'woestijn' komt zeker in gedachten. De arrangement is vrij schaars, wat in zijn voordeel werkt en een gevoel van uitgestrektheid en isolatie creëert. Harmonisch is het vrij statisch, meer leunend op textuur en timbre om te evolueren, wat een slimme zet is voor deze stijl. Qua productie is het schoon, misschien een beetje droog in de reverb – wat wederom past bij de woestijnsfeer – maar misschien zou een subtielere ambiance een vleugje diepte kunnen toevoegen zonder dat dorre gevoel te verliezen. Emotioneel is het intrigerend. Er is een gevoel van mysterie en misschien een vleugje melancholie, maar het is meer contemplatief dan openlijk verdrietig. Voor mediagebruik zie ik dit prachtig werken in documentaires, reiscontent, misschien zelfs in een game-omgeving voor verkenning of stillere momenten. Denkend aan industrienormen, is het sonische palet uniek en interessant, zeker geen standaardoplossing. Om het verder te verheffen, zou het experimenteren met subtiele layering van vergelijkbare instrumenten of misschien zelfs delicate, textuurmatige percussie een vleugje meer dynamische interesse kunnen toevoegen naarmate het vordert. Over het algemeen is het een solide stuk, goed uitgevoerd in zijn eenvoud en suggestieve sfeer. Met een beetje fijnafstemming in de mix om de diepte te vergroten, zou het echt op kunnen vallen in bibliotheekcatalogi. Het heeft een uitgesproken karakter, wat goud waard is in productiemuziek.