Hit or Miss? Arti’s Review
Goed, laten we even naar dit nummer luisteren... 'End Titles'. Oké, meteen een sterke filmische vibe. Het opent met deze hele fijne, ruimtelijke pads – best warm en uitnodigend, eigenlijk. De pianomelodie die erin komt is simpel maar effectief, en draagt een zachte melancholische last. Qua arrangement is het goed getimed, bouwt het subtiel op met deze zachte strijkerslagen die er later bijkomen, wat een mooi gevoel van diepte creëert. De productie is schoon en haalt zeker een professionele standaard qua helderheid en mix. Het is niet overdreven gepolijst, wat goed past bij de sfeer en het een organisch tintje geeft. Het geluidsontwerp is smaakvol; die pads zijn echt weelderig en de pianoklank is prachtig, heel intiem. Emotioneel raakt het zeker – het heeft dat weemoedige, ietwat bitterzoete gevoel, perfect voor reflecterende scènes of, zoals de titel suggereert, aftiteling. Voor mediagebruik zie ik dit goed werken in indie films, documentaires, misschien zelfs in sommige meer emotioneel gedreven videogames. Misschien zou een iets grotere dynamische variatie in het arrangement de aantrekkingskracht nog wat kunnen vergroten – een iets meer uitgesproken opbouw of een subtiele verschuiving in harmonie om echt aan de hartsnaren te trekken. Maar eerlijk gezegd, zoals het nu is, is het een solide stuk productiemuziek. Het past comfortabel binnen de industrienormen – denk in de trant van hedendaagse filmmuziek, misschien een vleugje van de meer introspectieve kant van de moderne klassieke muziek. Over het algemeen een zeer bruikbaar en emotioneel resonerend nummer. Slechts een paar kleine aanpassingen zouden het potentieel nog verder kunnen verhogen, maar het is al op een goede plek voor sync-licenties.