Neon Dreamscape by Sascha Ende

Dobrze, posłuchajmy tego utworu. Pierwsze wrażenie to zdecydowanie senny, eteryczny klimat. Paleta dźwięków zbudowana jest wokół bujnych, przestrzennych padów syntezatorowych, które natychmiast tworzą poczucie atmosfery. Żeński element wokalny, bez słów i niemal szeptany, dodaje miłego ludzkiego akcentu, nie rozpraszając uwagi. Ma w sobie bardzo uspokajającą jakość, która zawsze jest przydatna w przypadku niektórych rodzajów mediów. Pomyśl o ujęciach natury w zwolnionym tempie, introspekcyjnych momentach w dramach, a nawet po prostu o tle dźwiękowym do podcastów poświęconych relaksacji lub medytacji. Kompozycyjnie jest dość prosty, opierając się bardziej na fakturze i nastroju niż na złożonym rozwoju melodycznym. Ruch harmoniczny jest łagodny i przewidywalny, co przyczynia się do ogólnego poczucia spokoju. W przypadku muzyki produkcyjnej ta prostota może być w rzeczywistości zaletą – jest dyskretna i pozwala wizualizacjom lub dialogom zająć centralne miejsce. Pod względem brzmieniowym syntezatory są dobrze dobrane, a pogłos jest ładnie ustawiony, dając wszystkiemu poczucie rozległości i głębi. Miks jest czysty i zbalansowany; nic nie wydaje się szorstkie ani nie na miejscu. Jednakże, i tu moglibyśmy to trochę podkręcić, dół pasma mógłby mieć nieco większą prezencję, aby uziemić utwór. Być może subtelna, ciepła faktura basu pod padami mogłaby dodać trochę wagi, nie zakłócając eterycznego wrażenia. Ponadto, chociaż prostota jest zaletą, odrobina większej dynamiki, być może subtelny sweep filtra lub delikatna automatyzacja padów, mogłaby utrzymać zaangażowanie słuchacza przez dłuższy czas. Emocjonalnie zdecydowanie trafia w ten senny, zrelaksowany punkt. Nie jest przesadnie sentymentalny ani dramatyczny, co czyni go dość wszechstronnym. Według standardów branżowych, pod względem produkcyjnym plasuje się na solidnej pozycji. Jest czysty, użyteczny i skutecznie osiąga zamierzony nastrój. Aby naprawdę go podnieść, skupienie się na dodaniu subtelnych warstw dźwiękowego zainteresowania i uziemieniu dolnych partii byłoby moją główną sugestią. Ma dobre fundamenty do budowania i może stać się prawdziwym utworem, po który sięga się, gdy projekty potrzebują odrobiny delikatnego, nastrojowego piękna. Pomyśl o utworach artystów takich jak Tycho lub może nawet wczesny Moby – to ta liga, ale z możliwością dalszego dopracowania jego sygnatury dźwiękowej i konturu dynamicznego. Kilka poprawek i z łatwością może konkurować z komercyjnie wydanymi utworami ambientowymi pod względem polotu i wpływu.