Silent Movie 15 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego... nazywają to "Silent Movie 15". Od razu masz jasny obraz – jest to utwór skoncentrowany na fortepianie, zdecydowanie skłaniający się ku tej klasycznej, lekko melancholijnej atmosferze. Pomyśl o kinie vintage, o czymś, co podkreśliłoby wzruszający moment w czarno-białym filmie. Sama kompozycja jest całkiem wdzięczna; melodia jest od razu do zanucenia, a ruch harmoniczny jest gustowny, choć czasami trochę przewidywalny. Strukturalnie jest prosta, co jest idealne dla muzyki produkcyjnej – musi być łatwa do adaptacji i zapętlania, jeśli to konieczne. Jeśli chodzi o produkcję, brzmienie fortepianu jest czyste i obecne, choć może trochę suche. Trochę więcej ciepła i odrobina pogłosu pomieszczenia mogłoby naprawdę podnieść brzmienie i nadać mu trochę więcej głębi. Miks jest zbalansowany, nic się nie gryzie, a mastering jest na użytecznym poziomie do celów synchronizacji. Emocjonalnie trafia w ten słodki punkt delikatnego smutku i elegancji. Nie jest przesadnie dramatyczna, co tak naprawdę działa na jej korzyść pod względem szerokiego zastosowania. Wyobraź sobie to w dramacie kostiumowym, historycznym filmie dokumentalnym, a nawet w wyrafinowanej kampanii reklamowej, która ma na celu dotknięcie nostalgii. Do gier, być może w refleksyjnej scence przerywnikowej lub cichszym momencie w grze przygodowej. W porównaniu ze standardową muzyką biblioteczną, z pewnością jest to utwór o profesjonalnej jakości. Mogłaby zyskać na nieco bardziej odważnej palecie harmonicznej lub subtelnym elemencie teksturalnym, który dodałby unikalny charakter, ale w obecnej formie jest to solidny, niezawodny utwór. Dla projektów medialnych potrzebujących odrobiny klasycznej, stonowanej emocji, ten utwór jest zdecydowanie wart rozważenia. Kilka drobnych poprawek w produkcji mogłoby naprawdę sprawić, że zabłyśnie jeszcze jaśniej, ale ogólnie jest to dobrze skomponowany i użyteczny utwór muzyczny.