Silent Movie 22 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego utworu. Moje pierwsze wrażenie to od razu "kino vintage". Jest wyraźne nawiązanie do tych klasycznych partytur filmów niemych, napędzanych głównie przez fortepian. Sama melodia jest całkiem urocza, posiadająca nieco melancholijny i zdecydowanie nostalgiczny charakter. Harmonicznie jest dość prosta, co właściwie działa na jej korzyść w tym stylu. Aranżacja jest uporządkowana, dzięki czemu fortepian jest w centrum uwagi. Od strony produkcyjnej jest czysto i wyraźnie, choć może trochę sucho – dodanie odrobiny ciepła i subtelnego pogłosu mogłoby naprawdę wzmocnić to wrażenie vintage i dodać mu trochę głębi, sprawiając, że lepiej wpasuje się w projekty medialne. Pomyśl o tym, jak nieco cieplejszy ton mógłby wywołać jeszcze więcej emocji. Jeśli chodzi o wykorzystanie w mediach, widzę, że dobrze sprawdzi się w dramatach historycznych, filmach dokumentalnych o tematyce historycznej, a nawet jako lekki, nieco dziwaczny podkład muzyczny do podcastów lub reklam poszukujących klasycznego, ponadczasowego klimatu. Ma wyraźną jakość opowiadania historii. Aby pójść dalej, być może zbadanie subtelnych wariacji w dynamice lub dodanie drugorzędnego instrumentu z umiarem – być może wiolonczeli lub klarnetu – mogłoby poszerzyć jego zakres emocjonalny bez utraty tożsamości. To solidny fundament i dzięki kilku subtelnym poprawkom produkcyjnym mógłby naprawdę zabłysnąć i dobrze konkurować w krajobrazie muzyki produkcyjnej, szczególnie w przypadku briefów poszukujących tego vintage'owego, kinowego brzmienia fortepianu.