Silent Movie 38 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, posłuchajmy tego utworu. "Silent Movie 38" - już po tytule od razu czuć klimat, prawda? Zdecydowanie nawiązuje do tej klasycznej, wczesnej atmosfery kina i robi to całkiem skutecznie. Sercem utworu jest solo na pianino, które ma naprawdę przyjemny, kameralny charakter. Pomyśl o tych starych pianinach - lekko niedoskonałych, trochę ciepłych i pełnych charakteru. Wykonanie jest delikatne, miejscami wręcz nieśmiałe, co naprawdę dodaje tej nostalgicznej, nieco melancholijnej atmosfery. Harmonicznie jest dość proste, ale pasuje do tego stylu; nie próbuje być przesadnie skomplikowane i to jest jego siła. Chodzi o przekazywanie emocji prosto i bezpośrednio.

Od strony produkcji jest wystarczająco czysto, ale szczerze mówiąc, nie chciałbym, żeby było *zbyt* dopracowane. Częścią uroku jest ta lekko surowa, nieszlifowana jakość. Być może odrobina więcej ciepła w dolnych środkach mogłaby jeszcze bardziej wzmocnić ten klimat vintage, ale ogólnie rzecz biorąc, paleta brzmieniowa jest odpowiednia. Jeśli chodzi o wykorzystanie w mediach, widzę, że to świetnie sprawdzi się w filmach dokumentalnych, szczególnie o charakterze historycznym lub biograficznym, a nawet w podcastach, które stawiają na refleksyjny, opowiadający historie ton. W filmach zdecydowanie do scen wymagających odrobiny delikatnego smutku lub cichej kontemplacji. Pomyśl o dramatach kostiumowych, a może nawet o niektórych grach indie z naciskiem na narrację.

Aby pchnąć ten utwór dalej i myśląc o wszechstronności, być może subtelne nałożenie bardzo delikatnych smyczków lub odrobina klarnetu mogłoby dodać głębi, nie tracąc przy tym podstawowej intymności. Wyobraź sobie szept wiolonczeli pod spodem w niektórych sekcjach - mogłoby to pięknie podnieść emocjonalny wpływ. Ponadto, choć prostota jest mocną stroną, eksploracja nieco bardziej rozwiniętego pomysłu melodycznego w środkowej ósemce mogłaby dodać nieco więcej dynamiki dla dłuższych projektów. W porównaniu ze standardową muzyką produkcyjną, ma wyraźną osobowość, co jest świetne. Może to nie jest potężne, kasowe brzmienie, ale dla swojej niszy - tego delikatnego, vintage, melancholijnego klimatu fortepianowego - jest naprawdę skuteczne i dobrze wykonane. Ma serce i to się liczy. Zdecydowanie solidny kawałek, a przy kilku subtelnych udoskonaleniach mógłby być jeszcze mocniejszy i bardziej uniwersalny. Ale już teraz jest w dobrym miejscu.