Silent Movie 70 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Ten utwór natychmiast przenosi w inną epokę. Ma ten uroczy, lekko zużyty urok, jak stara fotografia lub taśma filmowa z lat 70. – choć klimat „niemego kina” jest jeszcze wcześniejszy, być może bardziej jak lata 20. lub 30. w swojej wrażliwości. Fortepian jest centralnym głosem, dostarczającym prostą, zapadającą w pamięć melodię, która wydaje się zarówno lekko melancholijna, jak i subtelnie humorystyczna. Klarnet i to, co brzmi jak przytłumiona trąbka, są wspaniałymi dodatkami, dodającymi charakteru i faktury, ale nigdy nie sprawiają wrażenia zagraconych. Aranżacja jest dość skąpa, co doskonale sprawdza się w tym stylu – utrzymuje skupienie na głównym pomyśle melodycznym i klimacie vintage. Od strony produkcyjnej wyraźnie nie dąży do hipernowoczesnego, dopracowanego brzmienia i to jest absolutnie właściwy wybór. Ma lekko lo-fi, intymny charakter, który wzmacnia nostalgiczne uczucie. Być może odrobina większej klarowności w górnych środkowych częstotliwościach mogłaby jeszcze bardziej wydobyć charakter fortepianu, ale ogólnie rzecz biorąc, paleta dźwiękowa jest dobrze dopasowana do stylu. Emocjonalnie jest to delikatny, refleksyjny utwór, idealny do scen wymagających odrobiny staroświeckiego uroku, być może sekwencji wspomnień lub dziwacznego, beztroskiego momentu z nutą ukrytego smutku. Pomyśl o filmach dokumentalnych o przeszłości, dramatach kostiumowych, a nawet podcastach badających tematy historyczne. Pod względem standardów branżowych dla muzyki produkcyjnej, może nie być hitem na listach przebojów we współczesnych gatunkach pop lub elektronicznych, ale w kategoriach „vintage” lub „kinowego podkładu muzycznego” radzi sobie całkiem dobrze. Ma wyraźną osobowość i jasne poczucie celu. Przy odrobinie większej uwagi na subtelne szczegóły miksowania, szczególnie dodając odrobinę szerokości stereo i klarowności wysokich częstotliwości do fortepianu, mógłby z łatwością znaleźć się obok profesjonalnych utworów bibliotecznych potrzebujących klimatu retro, uroczego i lekko melancholijnego. Ma uroczy, unikalny charakter, którego brakuje wielu bardziej dopracowanym, generycznym utworom. Zdecydowanie ma potencjał i jasną użyteczność w określonych kontekstach medialnych.