Silent Movie 90 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego utworu. Pierwsze wrażenie jest natychmiastowe – „vintage” – ma ten klasyczny, lekko melancholijny klimat pianina, przypominający wczesne kino. Melodia jest prosta, całkiem chwytliwa i z pewnością wywołuje poczucie nostalgii. Harmonicznie jest nieskomplikowana, co idealnie pasuje do stylu; nie próbuje być przesadnie złożona i to jest jej siła. Aranżacja koncentruje się na pianinie, co jest odpowiednie, biorąc pod uwagę sugestię tytułu o epoce „niemego filmu”. Pod względem produkcji jest czysto i klarownie. Samo brzmienie pianina jest przyzwoite, może trochę zbyt jasne, ale ładnie się przebija. Miks jest zrównoważony, chociaż zastanawiam się, czy odrobina więcej ciepła w dolnym środku nie wzmocniłaby jeszcze bardziej tego vintage'owego klimatu. Mastering jest odpowiedni do celów muzyki produkcyjnej, głośność jest akceptowalna. Emocjonalnie jest beztrosko, ale z subtelnym podtekstem zadumy – pomyśl o chaplinowskich momentach delikatnej komedii z odrobiną patosu. Jeśli chodzi o media, to krzyczy to vintage'ową reklamą, dziwaczną treścią rodzinną, może nawet jakąś beztroską animacją lub intro podcastu o tematyce retro. Zdecydowanie ma użyteczność. Porównując to do standardów branżowych, mieści się wygodnie w sferze solidnej, użytecznej muzyki produkcyjnej. Nie jest to przełomowe, ale jest dobrze wykonane i skutecznie trafia w docelowy nastrój. Gdybyśmy mieli to udoskonalić, być może eksperymentowanie z subtelnymi efektami w stylu vintage – odrobiną saturacji taśmy lub bardzo lekkim pogłosem płytowym – mogłoby zwiększyć autentyczność. Również, być może delikatne poszerzenie obrazu stereo mogłoby dodać trochę więcej głębi, nie tracąc przy tym tego intymnego brzmienia pianina. Ogólnie rzecz biorąc, jest to dobrze wykonany utwór, który skutecznie oddaje specyficzny nostalgiczny nastrój, gotowy do licencjonowania synchronizacyjnego z minimalnym wysiłkiem.