Story Of A Hippopotamus by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego utworu. Pierwsze wrażenie... to delikatnie rozwijający się utwór z fortepianem na pierwszym planie, o dość introspektywnym charakterze. Sam fortepian brzmi ciepło, jest dobrze nagrany i gra prosty, ale skuteczny temat melodyczny. Harmonicznie pozostaje dość zgodny, skłaniając się ku melancholijnemu, ale niezbyt dramatycznemu klimatowi. Dodanie smyczków później to miły akcent, dodający warstwę faktury bez zbytniego zamieszania. Produkcyjnie jest czysto i klarownie, może trochę sucho w miksie ogólnie, ale to może działać na jego korzyść w zależności od kontekstu wizualnego. Zdecydowanie ma kinową jakość, choć w subtelny, stonowany sposób, bardziej pasuje do refleksyjnych scen lub być może przejmującego momentu w filmie dokumentalnym niż do dużej sekwencji akcji. Jako muzyka biblioteczna jest z pewnością użyteczna. Dobrze pasuje do kategorii „podkład emocjonalny”. Aby pójść dalej, mógłbym poeksperymentować z dodaniem odrobiny pogłosu lub może subtelnego opóźnienia do fortepianu, aby nadać mu trochę więcej przestrzeni i głębi. Ponadto, zbadanie nieco szerszego obrazu stereo mogłoby poprawić ogólne wrażenie immersji. Aranżacja jest dość liniowa, co jest w porządku, ale w przypadku dłuższych projektów korzystne mogłyby być wariacje lub być może nieco bardziej dynamiczna struktura. Pomyśl o zbudowaniu nieco bardziej intensywnej sekcji, a następnie ponownym wycofaniu. W porównaniu ze standardową muzyką produkcyjną, plasuje się na solidnym profesjonalnym poziomie. Nie jest przełomowa pod względem oryginalności, ale jest dobrze wykonana i emocjonalnie rezonująca. Zdecydowanie ma potencjał synchronizacji, szczególnie w filmach, dokumentach, a nawet podcastach poszukujących introspektywnej muzyki tła. Z odrobiną więcej dźwiękowego szlifu i wariacji aranżacyjnych, to naprawdę mogłoby zabłysnąć. Ma dobre fundamenty do budowania i zdecydowanie skutecznie wywołuje określony nastrój.