The state of A.I. Rock Music in 2025 With Singer - What's actually possible? [Modern Rock] (feat. Singer) by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, włączamy ten kawałek, "The state of A.I. Rock Music...", pierwszą rzeczą, która uderza, jest energia – od razu wchodzi z impetem z tymi zwartymi, przesterowanymi gitarami i mocną sekcją rytmiczną, która wyraźnie wie, o co chodzi. Ma ten nowoczesny rockowy pazur, który natychmiast przyciąga uwagę, przypominający solidny alternatywny lub aktywny rock z połowy lat 2000. Podstawowy riff gitarowy jest natarczywy i stanowi naprawdę mocny kręgosłup dla całego utworu. Wyraźnie czuć tutaj napęd, co jest świetne do utrzymania zaangażowania słuchacza, szczególnie w kontekście medialnym.

Aranżacja ma dość konwencjonalną strukturę rockową – zwrotka, refren, zwrotka, refren, bridge/solo, refren, outro. Chociaż przewidywalna, jest skuteczna. Refren uderza z dobrym impaktem; hook jest zapamiętywalny i zdecydowanie wydaje się być dynamicznym punktem kulminacyjnym. Wokalista prezentuje pełne zaangażowanie, które dobrze pasuje do gatunku – jest moc i odrobina niepokoju, które uzupełniają instrumentację. Sekcja solówki gitarowej zapewnia fajne podniesienie i urozmaicenie bez przedłużania się, prezentując pewną zdolną grę melodyczną.

Pod względem produkcji brzmi kompetentnie i trafia w ogólne markery dla nowoczesnego rocka. Gitary mają pazur, perkusja jest mocna (choć brzmi dość zaprogramowanie lub mocno kwantyzowanie, co przyczynia się do bardzo precyzyjnego, niemal mechanicznego wrażenia – być może celowe, biorąc pod uwagę tytuł?). Tam, gdzie widzę przestrzeń do udoskonalenia, porównując to do najlepszych utworów bibliotecznych, jest głównie klarowność i separacja miksu. Ściana gitar, choć potężna, czasami zagłusza wokale, szczególnie w zwrotkach. Trochę bardziej strategiczna equalizacja lub subtelna automatyzacja mogłyby pomóc wokalom wygospodarować własną przestrzeń bez poświęcania ogólnej wagi. Nieznaczne wysunięcie gitary basowej do przodu w miksie mogłoby również dodać trochę podstawowego ciepła i definicji niskich tonów, których obecnie brakuje.

Ogólny podpis dźwiękowy jest dość gęsty i skompresowany. Chociaż przyczynia się to do energii z przodu, zbadanie nieco większego zakresu dynamicznego mogłoby dodać więcej impaktu przejściom, szczególnie prowadzącym do refrenów. Wydaje się, że działa cały czas na gorąco, co sprawdza się w niektórych zastosowaniach, ale może ograniczyć jego wszechstronność w scenach wymagających większego odpływu i przepływu.

Emocjonalnie utwór silnie opiera się na intensywności, agresji i mocy. Nie jest subtelny, ale skutecznie przekazuje napęd i determinację. To sprawia, że doskonale nadaje się do dynamicznych umiejscowień – pomyśl o najważniejszych momentach sportowych, intensywnych sekwencjach gier, scenach akcji, reklamach samochodów, a nawet premierach produktów technologicznych potrzebujących ostrej atmosfery. Tematy liryczne zasugerowane w tytule, dotykające sztuczności kontra człowieczeństwa, dodają interesującą warstwę, jeśli projekt jest z tym powiązany. Dzięki drobnym poprawkom miksu, aby poprawić obecność wokalu i być może wprowadzić odrobinę większej zmienności dynamicznej, jego użyteczność mogłaby się nieco rozszerzyć, ale jego podstawowa siła tkwi mocno w wysokooktanowej dostawie.

Ogólnie rzecz biorąc, jest to solidny kawałek nowoczesnego rocka z dobrą energią i mocnym refrenem. Brzmi profesjonalnie, choć być może o krok od bycia naprawdę wyróżniającym się utworem bibliotecznym o jakości referencyjnej. Podstawowe pomysły są mocne, a dzięki ukierunkowanym udoskonaleniom miksu mógłby z łatwością obronić się w wielu profesjonalnych produkcjach medialnych poszukujących tego dynamicznego, mocnego rockowego brzmienia.