Eat the cat by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, przejdźmy do tego utworu. Od razu widać, że ma bardzo wyraźny, wręcz konfrontacyjny klimat. Sampl wokalny, powtarzający tytułowe zdanie, z pewnością przyciąga uwagę i nadaje mrocznie komediowy ton. Pod względem produkcyjnym jest dość surowy i minimalistyczny, opierając się głównie na prostym, napędzającym bicie i wyrazistej linii basu syntezatorowego. Miks jest celowo lo-fi, co dodaje mu ekscentrycznego charakteru, choć być może przydałoby się odrobinę więcej klarowności w dolnym paśmie, aby uniknąć zamulenia na niektórych systemach. Kompozycyjnie jest bardzo powtarzalny, co może być zaletą lub wadą, w zależności od zamierzonego zastosowania. W przypadku krótszych formatów medialnych, takich jak reklama lub treści w mediach społecznościowych, ta powtarzalność może być idealna do stworzenia chwytliwego i zapadającego w pamięć haczyka. Jednak w przypadku dłuższych formatów może się to trochę męczyć bez większego zróżnicowania. Aranżacja jest dość statyczna, bez dużej dynamiki w całym utworze. Wprowadzenie subtelnych zmian w teksturach syntezatorowych lub wzorach rytmicznych mogłoby z czasem zwiększyć jego zaangażowanie. Emocjonalnie dąży do humorystycznego, lekko niepokojącego nastroju. Zdecydowanie osiąga ekscentryczny i zabawny aspekt, ale element "straszny" wydaje się bardziej ironiczny niż naprawdę przerażający. Ma rodzaj horroru z przymrużeniem oka, który mógłby dobrze sprawdzić się w komediowych horrorach, animowanych filmach krótkometrażowych z mroczniejszym akcentem, a nawet jako muzyka intro/outro do podcastów o podobnym tonie. W porównaniu ze standardową muzyką produkcyjną, z pewnością jest bardziej eksperymentalny. Nie dąży do dopracowanego, głównego nurtu i to jest prawdopodobnie jego siła. Ma unikalny charakter, który może przebić się przez hałas i przyciągnąć uwagę. Aby jeszcze go podnieść, zbadanie bardziej wyrafinowanych elementów projektowania dźwięku w obrębie tekstur syntezatorowych i ewentualne dodanie subtelnych warstw atmosferycznych pejzaży dźwiękowych mogłoby wzbogacić paletę dźwiękową bez utraty surowej energii. Pomyśl o artystach takich jak wczesny Aphex Twin lub niektóre z bardziej nietypowych utworów elektronicznych używanych w animacjach Adult Swim – to jest rodzaj terytorium, które ten utwór mógłby zamieszkiwać przy odrobinie więcej dopracowania. Ogólnie rzecz biorąc, ma potencjał, zwłaszcza w niszowych zastosowaniach medialnych, gdzie pożądany jest ekscentryczny, mrocznie humorystyczny i lekko niepokojący klimat. Dzięki subtelnym poprawkom produkcyjnym, które poprawią klarowność i aranżację, może naprawdę się wyróżnić.