New Turn by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Okej, zanurzmy się w ten utwór. Pierwsze wrażenie jest zdecydowanie atmosferyczne, skłaniające się ku nowoczesnemu, kinowemu krajobrazowi elektronicznemu. Od samego początku ma przyjemną, przestrzenną jakość dzięki tym ewoluującym padom syntezatorowym. Sama produkcja jest czysta; miks jest stosunkowo zbalansowany, pozwalając oddychać głównym elementom. Doceniam stopniowe budowanie – unika bycia zbyt bezpośrednim i pozwala nastrojowi rozwijać się organicznie, co jest kluczowe dla muzyki do bibliotek. Elementy rytmiczne, kiedy się pojawiają, zapewniają subtelny napęd, nie dominując, ale zdecydowanie popychając sprawy do przodu.

Pod względem kompozycji jest strukturalnie dość prosty, polegając bardziej na ewolucji teksturalnej i dźwiękowej niż na złożonych zmianach harmonicznych. Melodia, jeśli można to tak nazwać, jest implikowana bardziej niż wyraźnie stwierdzona, co działa na jej korzyść w przypadku użycia w tle. Dla muzyki produkcyjnej jest to często zaleta, ponieważ pozwala uniknąć odwracania uwagi od wizualizacji lub narracji. Projekt dźwiękowy jest przyzwoity – barwy syntezatorów są współczesne, a w polu stereo wyczuwa się szerokość i głębię. Jest jednak miejsce na dalsze rozwijanie projektu dźwiękowego. Eksperymentowanie z bardziej skomplikowanymi warstwami, być może subtelnymi ziarnistymi teksturami lub bardziej wyraźnymi ewoluującymi efektami, mogłoby go podnieść.

Emocjonalnie ląduje w przestrzeni, która jest intrygująca i lekko napięta, ale także niesie ze sobą nutę optymizmu, a może nawet nadziei. To czyni go dość wszechstronnym. Widzę, że sprawdzi się w promocjach technologicznych, filmach korporacyjnych wymagających nowoczesnego charakteru, a nawet jako podkład w dramacie, gdzie trzeba budować napięcie bez bycia otwarcie agresywnym. W grach mógłby być doskonały do menu lub sekwencji eksploracyjnych. Podcasty skupiające się na technologii, przyszłych trendach lub nawet tajemnicach również mogłyby uznać to za przydatne.

W porównaniu ze standardami branżowymi, wygodnie plasuje się w profesjonalnej strefie. Jest dobrze wyprodukowany i funkcjonalny. Aby naprawdę przesunąć go na najwyższy poziom, sugerowałbym skupienie się na dodaniu bardziej unikalnych elementów dźwiękowych – myśl o artystach takich jak Ólafur Arnalds lub nawet wczesny Tycho pod względem głębi teksturalnej i subtelnych zawiłości dźwiękowych. Być może odrobina więcej wagi w dolnym paśmie również mogłaby przynieść korzyści utworowi, nadając mu nieco bardziej ugruntowany charakter. Niewielkie poprawki w masteringu mogłyby również poprawić ogólny cios i klarowność. Ale ogólnie rzecz biorąc, jest to solidny utwór muzyki produkcyjnej o dobrej użyteczności i współczesnym klimacie. Przy odrobinie udoskonalenia na etapie projektowania dźwięku i masteringu, naprawdę mógłby zabłysnąć i znaleźć zastosowanie w różnych projektach medialnych.