Dont Hurt Me by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, zanurzmy się w ten utwór. Pierwsze wrażenie – ma zdecydowany klimat. Od razu chwyta paleta dźwiękowa; te ziarniste, teksturowane syntezatory naprawdę działają, aby stworzyć nastrój. Ma w sobie ten podskórny dreszcz, rodzaj posępnej energii, która wydaje się całkiem współczesna. Rytmiczny kręgosłup jest solidny, wręcz napędowy, z pulsującym rytmem, który nieustannie popycha wszystko do przodu. Myśląc o wykorzystaniu w mediach, od razu przychodzą mi na myśl sceny pełne napięcia, może jakieś mroczniejsze, miejskie krajobrazy, a nawet sekwencje akcji, które potrzebują odrobiny pazura. Kompozycyjnie, opiera się na dość prostym, ale skutecznym pomyśle melodycznym. Harmonia nie jest przesadnie skomplikowana, co w rzeczywistości działa na jej korzyść – jest bezpośrednia i wyrazista. Aranżacja jest interesująca; buduje się stopniowo, warstwowo dodając elementy, aby stworzyć poczucie rozpędu i rosnącej intensywności. Być może w aranżacji mogłoby być odrobinę więcej wariacji, aby naprawdę zmaksymalizować jej wpływ na dłuższą scenę. Krótki breakdown lub subtelna zmiana faktury mogłyby dodać kolejny wymiar i zapobiec zbyt dużej gęstości dźwiękowej przez cały czas trwania. Jeśli chodzi o produkcję, miks jest ogólnie przyzwoity. Dół ma wagę, syntezatory przebijają się, a perkusja jest mocna. Jednak w dolnym środku występuje lekkie zamulenie, które można by usunąć za pomocą starannej korekcji EQ. Oczyszczenie tego obszaru naprawdę poprawiłoby ogólną klarowność i separację, zwłaszcza jeśli jest to przeznaczone do transmisji, gdzie klarowność dźwięku jest najważniejsza. Sam sound design jest mocną stroną – tekstury syntezatorów są dobrze wykonane i interesujące, nadając utworowi unikalny dźwiękowy odcisk palca. Być może eksperymentowanie z szerszym obrazowaniem stereo na niektórych elementach mogłoby jeszcze bardziej poprawić przestronność i immersję. Emocjonalnie zdecydowanie trafia w sferę napięcia i tajemnicy. Nie jest otwarcie agresywny, ale wyczuwa się wyraźny podskórny niepokój. W przypadku mediów czyni go to dość wszechstronnym – pomyśl o dramatach kryminalnych, thrillerach psychologicznych, a nawet o niektórych rodzajach reklam, które dążą do mroczniejszego, bardziej wyrafinowanego charakteru. Przy kilku poprawkach, zwłaszcza w zakresie klarowności miksu i dynamiki aranżacji, może naprawdę przebić swoją wagę w krajobrazie muzyki produkcyjnej. Dobrze wypada na tle standardów branżowych, zwłaszcza pod względem klimatu i sound designu, ale dopracowanie miksu i aranżacji jeszcze bardziej by go podniosło. Ma solidny fundament i wyraźny kierunek; potrzebuje tylko odrobiny polerowania, aby naprawdę zabłysnąć. Pomyśl o nim jako o 70-80% gotowym – mocny punkt wyjścia z wyraźnym potencjałem do dalszego rozwoju i udoskonalenia, aby naprawdę konkurować na najwyższym poziomie muzyki produkcyjnej.