Deathmatch by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, zagłębmy się w ten utwór. Od razu uderza cię poczucie atmosfery, rodzaj ponurego, niemal pełnego napięcia intro, które wykorzystuje te ewoluujące pady syntezatorowe. Skutecznie buduje mroczny ton od samego początku. W miarę postępu utwór naprawdę zaczyna nabierać tempa, a kiedy wchodzą te perkusje – wow, następuje wyraźny przypływ energii. Aranżacja jest całkiem sprytna w sposobie nakładania elementów, tworząc wrażenie rosnącej intensywności. Praca z syntezatorami to mocny punkt; mają naprawdę ostrą, niemal zniekształconą jakość, która dobrze pasuje do bardziej agresywnego, nowoczesnego brzmienia. Pod względem produkcji jest generalnie solidna. Miks jest w miarę czysty, chociaż być może w naprawdę gęstych sekcjach dół pasma można by nieco dokręcić, aby upewnić się, że bas nie zamula ogólnego obrazu dźwiękowego. Mastering sprawia wrażenie, że ma przyzwoitą głośność dla współczesnych utworów, co jest ważne dla umieszczania w mediach. Emocjonalnie ten utwór zdecydowanie skłania się ku napięciu i agresji. Nie chodzi tukoniecznie o smutek czy radość, ale bardziej o stworzenie uczucia oczekiwania, a może nawet niebezpieczeństwa. Pomyśl o scenariuszach o wysokiej stawce, intensywnych sekwencjach akcji, a nawet mroczniejszych, bardziej pełnych napięcia momentach w grach wideo lub filmach. Jeśli chodzi o użyteczność, widzę, że dobrze pasuje do zwiastunów gier, szczególnie do tytułów akcji lub sci-fi, a może nawet do treści e-sportowych. Mogłoby również działać w zwiastunach filmowych potrzebujących silnego, napędowego podkładu. W przypadku reklamy być może dla produktów o wyrazistym lub mocnym charakterze – pomyśl o technologii, sporcie, a nawet motoryzacji. Porównując go do standardów branżowych, zajmuje dobrą pozycję. Być może nie jest to absolutnie najwyższa półka produkcji kinowej pod względem dźwiękowego polotu, ale zdecydowanie brzmi profesjonalnie i jest użyteczny. Aby naprawdę podnieść go jeszcze wyżej, eksperymentowanie z bardziej subtelnym projektem dźwiękowym w przejściach i rozbiciach, a nawet dodawanie subtelnych warstw elementów teksturalnych mogłoby dodać głębi. Ponadto, być może zbadanie nieco szerszego obrazu stereo w niektórych sekcjach mogłoby poprawić jakość immersji. Ogólnie rzecz biorąc, jest to mocny, efektowny utwór z wyraźnym potencjałem do licencjonowania synchronizacyjnego. Tylko kilka drobnych poprawek mogłoby naprawdę przesunąć go do jeszcze wyższej kategorii. Ma wyraźny klimat i jasny cel, czyli dokładnie to, czego chcesz w muzyce produkcyjnej.