Piano Sessions - Part 2 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Okej, zagłębmy się w ten utwór 'Piano Sessions - Part 2'. Pierwsze wrażenie to zdecydowanie klasyczne, intymne brzmienie fortepianu. Ma ładne, ciepłe brzmienie samego fortepianu - wydaje się, że jest dobrze nagrane, uchwycąc niuanse wykonania. Kompozycyjnie jest dość prosty, opierając się na frazowaniu melodycznym i ruchu harmonicznym, aby stworzyć swój emocjonalny łuk, co robi skutecznie. Aranżacja jest oszczędna, co zdecydowanie jest tu atutem; skupia całą uwagę na fortepianie, sprawiając, że wydaje się on osobisty i wrażliwy. Dla muzyki produkcyjnej tego rodzaju prostota może być naprawdę cenna - jest uporządkowana, pozostawiając dużo miejsca na dialogi lub efekty dźwiękowe w mediach.

Pod względem wpływu emocjonalnego skłania się ku stronie melancholijnej, zdecydowanie bardziej po stronie 'smutnej' niż 'szczęśliwej', ale jest to delikatny smutek, niezbyt dramatyczny. Myślę, że jest refleksyjny, być może z nutą nostalgii. To sprawia, że natychmiast nadaje się do scen, które potrzebują odrobiny patosu, lub do filmów dokumentalnych badających osobiste historie. Widzę również, że sprawdzi się w podcastach, szczególnie we wstępach lub refleksyjnych segmentach, w których chcesz dodać głębi emocjonalnej, nie będąc natrętnym.

Od strony produkcyjnej miks jest czysty i klarowny, fortepian ładnie siedzi na środku i jest przyzwoite poczucie przestrzeni bez brzmienia przesadnie pogłosowego. Nie powali nikogo złożonym projektem dźwiękowym, ale nie o to tutaj chodzi. Chodzi o uchwycenie autentycznego, uczciwego wykonania fortepianowego. Jeśli miałbym sugerować jakiekolwiek ulepszenia, to może tylko odrobinę więcej uwagi na najniższy zakres - upewniając się, że jest napięty i kontrolowany, zwłaszcza jeśli ma być używany w głośniejszych miksach obok innych elementów. I być może subtelny dotyk polerowania masteringowego, aby po prostu podnieść ogólną prezencję, nie poświęcając intymności.

W porównaniu ze standardowymi utworami bibliotecznymi w branży, zdecydowanie mieści się w sferze profesjonalnej. Może nie jest to 'hitem' kinowym, ale jest to solidny, użyteczny utwór, który wypełnia bardzo ważną niszę: autentyczną, emocjonalnie rezonującą muzykę fortepianową. Nie stara się być przesadnie sprytny lub złożony i na tym polega jego siła. Dla projektów medialnych potrzebujących szczerego, emocjonalnego podkładu napędzanego fortepianem, byłby to silny kandydat. Przy odrobinie dodatkowego polerowania w masteringu mógłby z łatwością stanąć obok najlepszych ofert bibliotecznych. Ma serce i to się liczy w muzyce produkcyjnej.