Odyssee by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, zanurzmy się w ten utwór. Pierwsze wrażenie jest zdecydowanie kinowe, od samego początku ma przestrzenny, niemal panoramiczny charakter. Paleta dźwiękowa opiera się głównie na syntezatorach, ale jest skomponowana w sposób, który wydaje się orkiestrowy, szczególnie z tymi ewoluującymi padami. Kompozycja ładnie się rozwija, stopniowo wprowadzając warstwy, aby stworzyć poczucie rozmachu i skali. Harmonicznie jest dość prosta, koncentruje się na tworzeniu atmosfery, a nie na złożonych liniach melodycznych, co dobrze sprawdza się w muzyce produkcyjnej – dzięki temu jest szeroko użyteczna. Pod względem produkcyjnym jest czysto i dobrze zmiksowana; niskie tony są obecne, ale nie zamulają, a wysokie tony są wyraźne. Być może w masteringu można by wycisnąć odrobinę większy zakres dynamiczny, aby nadać jej jeszcze więcej mocy, szczególnie w przypadku zastosowań zwiastunowych, ale już jest na dobrym poziomie. Emocjonalnie plasuje się w obszarze „epickim” i „pełnym nadziei”, który jest bardzo popularną i wszechstronną przestrzenią w mediach. Z łatwością mogłaby podkreślać sceny eksploracji, triumfu, a nawet chwile refleksji przed wielkim odkryciem. Do użytku medialnego jest szeroko stosowalna – pomyśl o zwiastunach science fiction, rozległych ujęciach krajobrazowych w filmach dokumentalnych, a nawet jako tło dla wpływowych kampanii reklamowych. Aby naprawdę pchnąć ją dalej, eksperymentowanie z subtelnymi organicznymi teksturami lub delikatnym motywem fortepianowym w cichszych sekcjach mogłoby dodać jeszcze więcej głębi i emocjonalnych niuansów. Jednak w obecnej postaci jest to solidny, użyteczny utwór kinowy, który dobrze wypada na tle standardowych utworów z bibliotek branżowych. Ma dobre poczucie skali i emocjonalnego rezonansu, a po dopracowaniu dynamiki naprawdę może zabłysnąć.