The Children Of MH17 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Pekala, bu parçayı dinleyelim. İlk izlenim kesinlikle sinematik ve derinden melankolik. Çok seyrek, neredeyse kırılgan bir piyano melodisiyle başlıyor, kısa süre sonra yaylılar katılıyor. Düzenleme oldukça basit, büyük ölçüde sürekli notalara ve uzun, akıcı ifadelere dayanıyor, bu da duygusal ağırlığı gerçekten vurguluyor. Enstrümantasyon öncelikle orkestrasyonel, yaylılar ve piyano etrafında toplanmış, tarih dışı hissetmekten kaçınan klasik, zamansız bir ses yaratıyor. Prodüksiyon açısından temiz ve net, iyi bir stereo görüntüsü var, ancak özellikle viyolonsel ve bas frekanslarına biraz daha derinlik ve rezonans katmak için alt frekansların biraz daha sıcak olabileceğini düşünüyorum. Ham, açık bir duygusallığı hedefliyor gibi ve bu anlamda, biraz kısıtlı miks işe yarıyor. Duygusal olarak, inkar edilemez derecede etkili. Derin bir üzüntü ve kayıp duygusu uyandırıyor, gerçek pathos gerektiren sahneler için mükemmel. Medya kullanımı için, bunun hemen belgesellerde, özellikle tarihi veya insani ilgi alanlarına yönelik çalışmalarda veya belki de keder veya anma tasvir eden bir film sahnesinde işe yaradığını görebiliyorum. Aşırı dramatik veya sansasyonel değil, bu da ona bir özgünlük hissi veriyor. Endüstri standardı prodüksiyon müziği ile karşılaştırıldığında, profesyonel alanda iyi bir yerde. Yer yer daha ince bir karmaşıklık eklemek için biraz daha zengin bir harmonik paletten ve belki de daha uzun sahnelerde ilgiyi korumak için düzenlemede biraz daha dinamik varyasyondan yararlanabilir. Çok statik olmasını önlemek için biraz zıt bir bölüm veya enstrümantal doku tanıtmayı düşünün. Ancak genel olarak, amaçlanan ruh halini etkili bir şekilde elde eden sağlam, duygusal olarak rezonanslı bir parça. Alçak frekans sıcaklığına ve dinamik kontura biraz daha dikkat edilirse, gerçekten yükselebilir. Olduğu gibi çok kullanışlı bir parça yine de.