METROID - Background Game Music 2 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego utworu. Pierwsze wrażenie... zdecydowanie ma tę sugestywną, atmosferyczną jakość, którą często można znaleźć w ścieżkach dźwiękowych do gier, szczególnie tych zbliżających się do gatunku sci-fi, a nawet nieco napiętych. Od samego początku wyczuwalne jest silne narastające napięcie, te początkowe pady syntezatorowe są naprawdę skuteczne w tworzeniu nastroju oczekiwania i być może odrobiny niepokoju. Czujemy się, jakbyśmy wkraczali w cyfrową przestrzeń lub być może opustoszały, technologiczny krajobraz.

Aranżacja jest sprytna w sposobie stopniowego nakładania elementów. Zaczyna się dość minimalistycznie, niemal ambientowo, a następnie powoli wprowadza te rytmiczne pulsacje i bardziej zdefiniowane linie syntezatorowe. Sposób, w jaki perkusja wchodzi później, zdecydowanie dodaje potrzebnego napędu i rozpędu; wcześniej było prawie zbyt statycznie. Strukturalnie jest dość powtarzalna, co w rzeczywistości jest zaletą dla muzyki tła, ponieważ unika zwracania na siebie zbyt dużej uwagi, ale nadal zapewnia spójne tło dźwiękowe. Jednak odrobina więcej różnorodności w wzorach syntezatorowych, być może subtelny chwytliwy motyw melodyczny, który rozwija się z czasem, mogłaby go jeszcze bardziej podnieść i zapobiec zmęczeniu słuchacza, szczególnie na dłuższych pętlach.

Od strony produkcyjnej jest czysto i wyraźnie. Miks jest zbalansowany; nic nie walczy o przestrzeń, co ma kluczowe znaczenie dla muzyki, która musi wygodnie układać się pod dialogami lub efektami dźwiękowymi w mediach. Obrazowanie stereo jest przyzwoite, tworząc poczucie szerokości. Dźwiękowo brzmienia syntezatorowe są funkcjonalne, spełniają swoje zadanie, ale mogłyby skorzystać na odrobinie więcej charakteru. Być może warto zbadać bardziej złożone przebiegi fal lub dodać subtelne efekty, aby nadać im bogatszą, bardziej unikalną barwę. Pomyśl o dodaniu odrobiny nasycenia lub bardziej interesującej modulacji do padów, aby nadać im nieco więcej ruchu i głębi, zamiast tylko statycznych dronów. Podobnie, chociaż bębny są mocne, są to dość standardowe elektroniczne brzmienia perkusyjne. Eksperymentowanie z nakładaniem bardziej organicznych tekstur, a nawet subtelnych efektów glitch, mogłoby wprowadzić więcej osobowości i nowoczesności do fundamentu rytmicznego.

Emocjonalnie skutecznie tworzy napięcie i lekko złowieszczą atmosferę. Nie jest otwarcie agresywna, ale jest wyraźny podtekst napięcia, który dobrze sprawdzi się w scenach wymagających poczucia złych przeczuć lub eksploracji w niepewnym otoczeniu. W zastosowaniach medialnych widzę, że to naprawdę dobrze sprawdza się w grach wideo, oczywiście, szczególnie w tych momentach eksploracji lub budowania napięcia przed sekwencjami akcji. Może być również skuteczna w zwiastunach sci-fi, a nawet mroczniejszych, bardziej nastrojowych reklamach produktów technologicznych lub thrillerów. W przypadku podcastów, zwłaszcza tych poruszających tematy związane z prawdziwymi zbrodniami, tajemnicami lub science fiction, może to być cenny atut do tworzenia spójnego nastroju.

W porównaniu ze standardową muzyką produkcyjną w branży, jest to solidny fundament, ale mógłby skorzystać na dodatkowej warstwie dźwiękowego szlifu i unikalnej tożsamości. Podstawowe pomysły są mocne, atmosfera jest dobrze ustalona, ale aby naprawdę konkurować na najwyższym poziomie, przesunięcie granic projektowania dźwięku i dodanie bardziej subtelnych dynamicznych zmian w aranżacji zrobiłoby różnicę. Chodzi o wzięcie tych dobrych pomysłów i udoskonalenie ich, aby osiągnąć naprawdę wyróżniający się utwór. Pomyśl o tym jak o rzeźbieniu – początkowa forma jest już gotowa, teraz chodzi o dodanie szczegółów i niuansów, aby naprawdę ją ożywić. Przy odrobinie większej uwagi na te drobniejsze szczegóły w projektowaniu dźwięku i aranżacji, ten utwór ma potencjał, aby być jeszcze bardziej efektownym i wszechstronnym w szerszym zakresie projektów medialnych. Ma dobry punkt wyjścia, potrzebuje tylko trochę więcej rozwoju, aby naprawdę zabłysnąć.