Urban Lofi Dreamscape by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Od samego początku ten utwór tworzy naprawdę miłą, relaksującą atmosferę. Centralną rolę odgrywa tu pianino, zapewniając prostą, ale angażującą bazę melodyczną. Ma w sobie tę klasyczną wrażliwość lo-fi – trochę zakurzoną, odrobinę melancholijną, ale ostatecznie całkiem kojącą. Wybory produkcyjne skutecznie podkreślają ten klimat; lekko wyciszone bębny i ciepłe, otulające pady syntezatorowe tworzą zamglony, senny pejzaż dźwiękowy, jak sugeruje tytuł. Pod względem aranżacji jest dość prosty, co nie jest wadą w tym gatunku. Ma przyjemny przypływ i odpływ, nigdy nie wydaje się zbyt zajęty ani nie domaga się uwagi. Dla muzyki produkcyjnej ta prostota jest w rzeczywistości zaletą – pozwala dialogom lub wizualizacjom oddychać. Z łatwością widzę, jak dobrze sprawdziłby się we wstępach podcastów, jako muzyka tła do treści lifestylowych, a nawet w grach wideo podczas spokojniejszych, eksploracyjnych momentów. Być może odrobina większej zmienności w patternach perkusyjnych lub subtelna zmiana tekstury w syntezatorach mogłaby go jeszcze bardziej podnieść i zapobiec zbyt dużej powtarzalności w dłuższych pętlach. Miks jest ogólnie zbalansowany, choć niskie tony mogłyby być nieco bardziej zwarte, jak na współczesne standardy. Jednak ta lekka swoboda przyczynia się do ogólnej estetyki lo-fi, więc jest to wybór stylistyczny, który działa. W porównaniu z branżowymi wzorcami w przestrzeni chillhop, zdecydowanie trzyma się mocno. Ma autentyczny klimat i wyraźne poczucie tożsamości. Po dopracowaniu niskich częstotliwości i dodaniu subtelnych smaczków dla ucha, z łatwością mógłby konkurować w wyższych warstwach bibliotek produkcyjnych. Ogólnie rzecz biorąc, solidny i bardzo użyteczny utwór z mocnym, relaksującym emocjonalnym rdzeniem.