Silent Movie 13 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobra, posłuchajmy tego utworu. Od razu przywołuje na myśl tę klasyczną, nieco melancholijną atmosferę ery kina niemego. Fortepian jest na pierwszym planie, co idealnie pasuje do tego stylu. Sama kompozycja jest dobrze opracowana; ma ładny melodyczny przepływ, jest harmonijnie interesująca, ale nie przesadnie skomplikowana, co jest idealne dla muzyki produkcyjnej. Aranżacja jest prosta, skupia się wyłącznie na fortepianie, co działa na jej korzyść, nadając surowego, autentycznego charakteru. Od strony produkcyjnej jest czysto i wyraźnie, barwa fortepianu jest przyjemna – być może odrobina więcej ciepła w dolnych środkowych pasmach mogłaby jeszcze bardziej podkreślić klimat vintage, ale to drobny szczegół. Emocjonalnie zdecydowanie trafia w tę melancholijną, lekko dramatyczną nutę, dzięki czemu od razu nadaje się do scen wymagających odrobiny patosu lub refleksji. Pomyśl o dramatach historycznych, wzruszających momentach w filmach dokumentalnych, a nawet jako subtelne tło muzyczne do podcastów zgłębiających narracje historyczne lub osobiste. Do użytku w mediach jest dość wszechstronny w swojej niszy. Aby poszerzyć jego atrakcyjność, można by zbadać alternatywne wersje – może nieco jaśniejszą, bardziej pełną nadziei wersję, a nawet wersję z odrobiną subtelnej, odpowiedniej dla epoki orkiestracji. W porównaniu do standardów branżowych, jest to zdecydowanie solidny kawałek muzyki produkcyjnej. Może nie będzie to hit list przebojów, ale do konkretnego celu jest skuteczny i dobrze wykonany. Wydaje się uczciwy i autentyczny, unikając przesadnej słodkiej sentymentalności, co jest jego prawdziwą siłą. Ogólnie rzecz biorąc, dobrze wyprodukowany, emocjonalnie rezonujący utwór, który robi dokładnie to, co ma robić. Tylko kilka subtelnych poprawek w tonacji mogłoby go jeszcze bardziej podnieść, ale w obecnym stanie jest to bardzo użyteczny i skuteczny utwór.