Silent Movie 20 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, posłuchajmy tego utworu. Już sam tytuł "Silent Movie 20" (Niemy Film 20) wywołuje pewne oczekiwania, a utwór zdecydowanie oddaje ten klimat vintage. Ma to urocze, lekko melancholijne brzmienie fortepianu, którego można się spodziewać po kinie z początku XX wieku – pomyśl o sepii i migoczących projekcjach. Sama gra na fortepianie jest całkiem ujmująca; nie jest technicznie olśniewająca, ale jest ekspresyjna i idealnie pasuje do stylu. Melodia ma prostą, zapadającą w pamięć jakość, prawie jak lekko wyblakła fotografia – w dobrym tego słowa znaczeniu! Ma delikatną, kołyszącą jakość, która bardzo skutecznie tworzy poczucie nostalgii i być może odrobinę zadumy. Pod względem aranżacji jest celowo oszczędna, co znowu bardzo dobrze współgra z estetyką "niemego filmu". Jest to przede wszystkim fortepian solo, co pozwala melodii i niuansom wykonania naprawdę się przebić. W przypadku muzyki produkcyjnej tego rodzaju skupiona prostota może być prawdziwym atutem – jest przejrzysta i pozostawia dużo miejsca na dialogi lub efekty dźwiękowe. Jakość nagrania jest czysta i klarowna, ładnie oddaje ciepło fortepianu, chociaż odrobina więcej ambientu w pomieszczeniu mogłaby jeszcze bardziej wzmocnić to wrażenie vintage, jeśli to jest absolutny cel. Emocjonalnie zdecydowanie trafia w te melancholijne, lekko sentymentalne tony. Mogłoby pięknie pasować do dramatów kostiumowych, filmów dokumentalnych o początkach kina, a nawet do bardziej współczesnych projektów poszukujących odrobiny staroświeckiego uroku lub delikatnego smutku. Wyobraź sobie to w tle sceny, w której ktoś wspomina przeszłość, lub wzruszającego momentu w narracji historycznej. Nie jest to przesadnie dramatyczne, ale ma cichą głębię emocjonalną, która mogłaby być bardzo skuteczna. W porównaniu ze standardami branżowymi dla muzyki produkcyjnej, jest dobrze wykonany w wybranym stylu. Może nie jest to najbardziej uniwersalny utwór – jest dość niszowy w swojej estetyce vintage – ale dla projektów, które konkretnie szukają tego rodzaju brzmienia, jest zdecydowanie mocnym kandydatem. Aby nieco poszerzyć jego użyteczność, być może zbadanie subtelnie warstwowej wersji z bardzo delikatnymi smyczkami lub odległym klarnetem mogłoby dodać trochę tekstury bez utraty intymnego skupienia na fortepianie. Jednak jego siła tkwi w czystości i prostocie. Ogólnie rzecz biorąc, dobrze skomponowany utwór, który skutecznie przywołuje określoną epokę i nastrój, co czyni go cennym atutem w przypadku niektórych rodzajów projektów medialnych.