Silent Movie 88 by Sascha Ende

Hit or Miss? Arti’s Review

Dobrze, posłuchajmy tego utworu. Od razu wyczuwalna jest w nim ujmująca, niemal staroświecka jakość. Zdecydowanie przywołuje klimat klasycznego kina niemego, co jest wyraźnie zamierzone. Fortepian jest tu gwiazdą, niosąc prostą, ale skuteczną melodię, w której pobrzmiewa odrobina melancholii zmieszana z figlarnością. Aranżacyjnie jest dość oszczędnie, opierając się na fortepianie, który prowadzi z delikatnym wsparciem brzmień, które brzmią jak pady smyczkowe i bardzo subtelna perkusja. W przypadku muzyki produkcyjnej takie podejście może być naprawdę sprytne – utrzymuje rzeczy w czystości i pozwala na umieszczenie dialogów lub efektów dźwiękowych w projekcie medialnym.

Kompozycyjnie utwór jest dobrze skonstruowany jak na swój styl; nie jest przesadnie skomplikowany, co pasuje do estetyki vintage. Harmonie są przyjemne i funkcjonalne, tworząc lekko tęskną atmosferę, nie będąc przesadnie dramatycznymi. Jeśli chodzi o aranżację, być może zbadanie nieco większej zmienności dynamicznej mogłoby ją jeszcze bardziej podnieść. Na przykład nieco bardziej wyraźna kontrmelodia w smyczkach w środkowej części lub subtelne narastanie perkusji w drugiej połowie mogłoby dodać trochę dodatkowego zainteresowania i zapobiec wrażeniu zbyt dużej statyczności przez cały czas trwania.

Pod względem brzmieniowym produkcja jest czysta i klarowna, co jest ważne w przypadku muzyki bibliotecznej. Barwa fortepianu jest przyzwoita, chociaż odrobina więcej ciepła i charakteru mogłaby jeszcze bardziej wzmocnić klimat vintage – pomyśl o lekko postarzałym dźwięku pianina. Pady smyczkowe są dobrze zbalansowane, zapewniając przyjemne harmoniczne tło, nie będąc zbyt natrętnymi. Perkusja jest bardzo stonowana, co znowu pasuje do stylu, ale być może odrobina więcej tekstury lub subtelna zmienność rytmiczna w perkusji mogłaby dodać trochę głębi do całości miksu. Pod względem masteringu utwór jest na dobrym poziomie, gotowy do integracji z różnymi projektami medialnymi.

Emocjonalnie trafia w ten słodki punkt delikatnej nostalgii i beztroskiego uroku. Zdecydowanie emanuje użytecznością – pomyśl o reklamach w stylu vintage, animacjach dla dzieci, a może nawet o dziwacznym intro lub outro podcastu. W filmie mógłby pięknie sprawdzić się w lżejszych scenach, retrospekcjach lub momentach wymagających odrobiny niewinnej sentymentalności. Aby jeszcze bardziej poszerzyć jego atrakcyjność, być może warto rozważyć w przyszłych wersjach nieco bardziej optymistyczną wersję lub wersję z odrobiną więcej „pary” w dolnym paśmie dla nieco bardziej dramatycznych zastosowań.

W porównaniu ze standardową muzyką produkcyjną w branży jest solidny. Nie próbuje być najnowocześniejszy, ale skutecznie oddaje wybrany styl. Aby naprawdę przesunąć go na wyższy poziom, korzystne mogłoby być skupienie się na subtelnych ulepszeniach w fakturze dźwiękowej i zmienności dynamicznej. Pomyśl o odniesieniu się do klasycznych partytur filmów niemych, a nawet niektórych współczesnych utworów, które z powodzeniem oddają klimat vintage – nie po to, by kopiować, ale po to, by zainspirować dalsze udoskonalenia w produkcji i aranżacji. Ogólnie rzecz biorąc, bardzo użyteczny i uroczy utwór z wyraźnym potencjałem w krajobrazie muzyki produkcyjnej.